Skip to main content

Ford Capri


Met veel genoegen kijk ik altijd terug op de autojaren zestig, want toen gebeurde het allemaal voor mijn gevoel. In mijn beleving was het net of alle automerken toen hun mooiste modellen ooit hadden. Helemaal briljant en nooit meer vertoond was het besluit van Ford om een droomauto te ontwikkelen die betaalbaar was voor de ‘gewone man’, de Mustang. Een ongekend succes in Amerika en daarbuiten. In Europa werd dat door de vrij behoudende fabrikanten Ford en Opel vertaald in de Capri en de Manta. Mannen van middelbare leeftijd voelden zich ineens weer jong met deze betaalbare en sportief ogende auto’s. Over die Ford Capri wil ik het deze keer hebben. 

Hilarisch eigenlijk als ik eraan terugdenk, want veel mannen die normaliter in een niets-aan-de-hand Taunus of Escort reden, voelden zich ineens Casanova’s achter het stuur van een Capri. Meestal in de kleur koperbruin of donkergroen, met van die suffe wieldoppen, maar dat terzijde. Een unieke marketingstunt. De Capri oogde uiterst sportief met die lage, lange neus, de korte kont en die fraaie raampartij aan de zijkant. Het interieur was in feite niet anders dan dat van de Taunus, met hetzelfde dashboard en stuur, maar wat maakte het uit, want het ging om het uiterlijk. ‘De boekhouders droom’, zou ik bijna zeggen, want dat was de tegenstrijdigheid met deze sportief ogende Capri en haar uiteindelijke berijders. En inderdaad, ik liep in die jaren stage bij het Districtskantoor van de AMRO-bank in Rijswijk en een financiële man daar - zijn naam ben ik even kwijt - single en rond een jaar of vijftig, kocht een roestbruine metallic Capri. Grappig is dat iedereen dit model nog kent. Ook grappig was de tegenstrijdigheid tussen de twee partijen. De Ford Capri-rijder en de Opel Mantra-rijder. Zoiets als de Ajax-fan tegenover de Feyenoord-fan. Als je echt gek wilde doen, dan koos je hem in de kleur geel met een zwart vinyl dak, maar dat werd al snel ordinair in plaats van sportief. Het interieur zag er op zich niet verkeerd uit. Fraai gevormde stoelen en een goed gevormde achterbank. Het dashboard zag er eveneens strak uit. Achter het wat te hoog staand, beetje te schuin naar het midden gericht eigentijdse stuur, een drietal duidelijke klokken in een nephouten omlijsting en wat tuimelschakelaars en een drietal schuifjes voor de koeling en de verwarming. Keurig middenconsole met asbak en aansteker en een kort versnellingspookje. Keurig clean en typisch Ford. De versnellingspook had iets vreemds. Het leek wel of het geheel iets naar rechts gekanteld was, waardoor de 1 iets hoger lag dan de 3, als u begrijpt wat ik bedoel. Achterin twee uiterst kleine asbakjes die je uit de zijkant kon draaien. Verbazingwekkend dat er niet meer binnenbrandjes zijn ontstaan in die tijd. Op zich reed de Capri prima, afhankelijk van de gekozen motoruitvoering. Schakelde lekker, goed stuurgedrag en een wat rauwe motor. Onder de achterklep toch nog voldoende bagageruimte. Kortom, een heel leuke, sportief ogende Ford!

 


Details

  • Schrijver

    John Vroom
  • E-mail

    Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
  • Fotobijschrift

    Ford Capri
  • Editie

    26-2021

Meest gelezen artikelen