Fiat Barchetta

Soms sprongen traditionele autoproducenten met de focus op massaproductie volledig uit de band met een bloedmooi, sportief model zoals de Ford Capri, Opel Manta, de Coupé Fiat en de Fiat barchetta. Ja, met een kleine b, want dat was kunst voor de kunst. Een naam die in het Italiaans ‘bootje’ betekent, want het design leek hier volgens de ontwerpers op. 

Naar mijn idee een fantastisch volledig afwijkend sportmodel, dat na al die jaren nog steeds eigentijds oogt en toen al voorzien was van veel retro--uitingen, met een knipoog naar de onvergetelijke ranke tweezitters uit de jaren vijftig, zoals de afgedekte koplampen, de verzonken deurhendels, waarbij je eerst op het knopje drukte en dan floepte het trekhendeltje naar buiten. De buitenspiegels waren net als vroeger bij de racewagens op verticale steunen gemonteerd en in de kleur van de carrosserie gespoten. Het interieur was in dezelfde stijl ontworpen als het uiterlijk. De bestuurder en passagier werden omgeven door diverse in de kleur van de carrosserie gespoten panelen in de portieren en het dashboard. De vloeiend gebogen lijnen van het dashboard waren prachtig in harmonie met de styling van de carrosserie. Het bevatte drie grote ronde klokken die met hun markante witte wijzerplaten een duidelijk sportief stempel droegen en door een anti-reflectiekap afgeschermd werden, zodat ze ook bij fel zonlicht goed afleesbaar waren. Het driespaaks, met leer beklede stuur was in hoogte verstelbaar en lag lekker in de hand, net als het korte versnellingspookje. Aan de rechterkant een royaal bemeten dashboardkastje dat bij latere edities plaats moest maken voor de passagiersairbag. Het middenconsole was op een harmonieuze wijze in het dashboard geïntegreerd, met daarop schakelaars voor de elektrische bediening van de portierruiten en de bedieningsknoppen voor de klimaatregeling, naast een bijzonder originele radio die qua styling geheel op de barchetta was afgestemd. De stoelen zaten heerlijk en boden met stuur en versnellingspookje een prettige, sportieve rijhouding. Onder de motorkap lag een 1800 cc 16-kleppenmotor met een vermogen van 130 pk, waarmee een topsnelheid van 200 kilometer haalbaar was. De kap was eenvoudig te bedienen dankzij de hulp van twee gasdruk-compensatie-veren en verdween moeiteloos in een speciale ruimte tussen de stoelen en de bagageruimte, beschermd door een metalen deksel in de kleur van de carrosserie. Wat kleuren betreft had je keuze uit zes tinten; corsa rood, brem geel, oranje, midnight blauw, metallic staalgrijs en zijde zwart. Als optie was een windstop leverbaar om luchtwervingen tegen te gaan. Dit maakte het open rijden nog plezieriger als je niet wilde dat je haar door de war ging, wat ik zelf wel prettig vond, maar dat terzijde. Standaard waren de sportieve stoelen in zwarte stof leverbaar, maar ook in zwart leer. Als optie kon je ook nog kiezen uit een fraai gevormde bagagedrager op de achterklep, een elegante en praktische hardtop met verwarmbare achterruit, ABS, Airco, Lichtmetalen velgen en mistlampen. Vaak heb ik met de barchetta mogen rijden en het was puur rijgenot. Zó sportief, zó stijlvol, zó Italiaans!