Triumph Spitfire Mk II

Het leuke van de jaren zestig was dat autofabrikanten leuke en vooral betaalbare modellen bedachten voor het grote publiek. De Triumph Spitfire is daar een mooi voorbeeld van. Nu oogt hij wat Madurodam-achtig, maar destijds was het een echt Britse, populaire liefhebbersauto. Net als de Herald, ontworpen door de Italiaanse designer Michelotti, en dat hielp enorm als het om ‘mooi’ moest gaan. 

Lange motorkap die naar voren openklapte, zodat alle motoronderdelen makkelijk bereikbaar waren. Je kon zowat tussen de voorwielen staan. Fraai detail aan beide kanten was overigens ook de chromen hendel waarmee je de motorkap moest ontgrendelen. Onder de motorkap lag de 4-cilinder benzinemotor met 1147 cc en 67 pk die een topsnelheid beloofde van 154 kilometer. Hij woog slechts 700 kilo. In 1966 stond deze Spitfire in de prijslijst voor 8.700 gulden. En over de voorwielen gesproken, die hadden een ongelooflijk korte draaicirkel,  zodat je in menige straat in één keer kon keren. Uniek, op de Londense taxi na. Mooi plat achterkantje. Je moest wat acrobatisch zijn om in te stappen, maar als je eenmaal zat, of liever gezegd lag, dan stond loodrecht voor je het typische Herald stuur. Niets sportiefs aan, maar wel apart vormgegeven, speciaal aan het eind van de spaken. Daarachter het logisch vormgegeven dashboard waaraan niets gewijzigd hoefde te worden als het stuur naar links omgebouwd moest worden. Mooie Smiths klokken met snelheidsmeter en toerenteller, en twee kleine voor de benzinevoorraad en de temperatuur van de motor, plus vijf trekknoppen en tuimelschakelaars en natuurlijk het contactslot. Dat was het. Zo heerlijk eenvoudig. Achter het stuur het hendel voor de richtingaanwijzers en rechts voor de standen van de verlichting. En op de middentunnel het korte, schuin het interieur instekende schakelpookje. Boven op het dashboard een superklein asbakje, waarbij er waarschijnlijk meer as naast ging dan erin. Lekkere kuipstoeltjes die alleen naar voren en naar achteren schoven en prachtig afgewerkt waren met witte ‘piping’. Zoals gezegd vergde het instappen toch wel wat lenigheid en zeker ook het uitstappen, zo laag bij de grond, maar dat terzijde, want dat was waarschijnlijk een kwestie van leeftijd. Wat mij altijd bij zal blijven was het geluid van die knik bij het openen van de portieren, wat ook bij de Herald en de Vitesse het geval was. Als je eenmaal zat, dan was dat een mooie combi van stuur, stoel en versnellingspook. Maar rijden deed de Spitfire voortreffelijk. Lekker doortrekken in de korte versnellingen, wind door de haren, want toen hadden we nog niet van die verwijfde windvangrekjes zoals nu. Heerlijk! Later heeft de Spifire nog wat facelifts meegemaakt met ook wat zwaardere motoren en lichtmetalen velgen, maar de oer-Spitfire blijft voor mij toch het mooist. Dit vind ik grappig genoeg nog steeds de échte sportwagens.