Fiat 1300 Familiale

Veelal hadden Stationwagon-uitvoeringen geen mooier design dan de Sedan-versie. Vaak was er een vierkant stuk aangeplakt, maar niet bij de Fiat 1300 Familiale.
Dat vond ik altijd een mooie, karaktervolle en elegante Fiat. 

En hoe kom ik daar zo op, vraagt u zich wellicht af. Dat komt omdat ik recentelijk een donkerblauwe zag staan in de Cornelis van der Lijnstraat. Tegelijkertijd moest ik denken aan Helma Hamers, die achter mij woonde in de Cornelis van der Lijnstraat en waarmee ik vaak romantisch reisde in tram lijn 6 of achterin bus 4. U weet dat ik opgegroeid ben tussen de Fiats en dat mijn eerste auto een nieuwe Fiat 850 Sport Coupé was, dus het zal u dan ook niet verbazen dat ik ook iets heb met deze 1300. Deze werd geproduceerd van 1961 tot 1967. 

De Sedan was in Italië bedoeld als goedkopere tegenhanger van de Alfa Romeo Giulia en die overeenkomst zie ik onmiddellijk terug in de werking van de ruitenwissers, die niet gezamenlijk van links naar rechts gingen, maar vanuit het midden omhoog kwamen, waarbij de een naar links ging en de andere naar rechts. 

Het model was in die tijd sowieso apart. Heel gezichtsbepalend was de chroomstrip over de platte motorkap, doorgetrokken over de zijkanten en over de achterklep. Vooral die achterklep maakte deze Station-uitvoering zo elegant. Zeer karakteristiek. Ook was dit model leverbaar als 1500 met een zwaardere motor. Het verschil kon je aan de buitenkant zien door de verschillende grille en de rozetten met rubber op de bumpers en natuurlijk het typeplaatje achterop. Heel typerend was natuurlijk ook de voorruit die wat doorliep naar de zijkanten. En niet te vergeten de witte zijvlakken van de banden. Zo normaal in die tijd, terwijl je het je nu niet meer kunt voorstellen op de hedendaagse auto’s, en natuurlijk niet te vergeten de spatlappen met Fiat logo. In 1966 stond deze 1300 Familiale in de prijslijst voor 8.700 gulden. Over het interieur kan ik nog steeds enthousiast worden, vooral over het dashboard. Fraai gestileerd met aan de bovenkant een zacht gevormde kunststofband voor de veiligheid, met eenzelfde brede rand aan de onderkant. Daar tussen – zoals gebruikelijk in die tijd – een metalen dashboard in de kleur van de auto. Alle meters in één unit, zoals de lintsnelheidsmeter, benzinevoorraadmeter met aan de onderkant 2x2 tuimelschakelaars. Onder het dashboard links, de choke en het handgas. Onder het slank gevormde zwarte stuur met rondchromen claxonring. 

Opvallend was het forse hendel van de stuurversnelling. Prominent in het midden de ruimte voor de inbouwradio met daaronder het omlaag klappende asbakje met daar weer onder de schuiven voor de ventilatie en verwarming en de niet te vermijden sigarettenaansteker. Een fraai gevormd handschoenenkastje complementeerde het geheel. Wat meubilair betreft was het geheel wat afgestemd op het Willy Alberti-formaat, in lijn met de Italiaanse thuismarkt. Wat korte zittingen en leuningen maar dat was normaal in die tijd. Voor mij een middelgrote topklasse auto!