Triumph Dolomite

ls ik aan de Triumph Dolomite denk, dan denk ik met veel genoegen terug aan vakantieliefde Suzanne, die ik in Maidenhead ontmoette tijdens een jeugdvakantie daar, bij mijn oom en tante in Engeland. En waarom dat dan? Vraagt u zich wellicht af. Omdat haar ouders in een blauwe Triumph Dolomite reden.

Een auto die ik overigens weinig in het Haagse heb zien rijden. Begrijpelijk, want hij was niet alleen prijzig in die tijd, zo rond de 17.000 gulden, maar hij leed ook onder de vele stakingen, waardoor de kwaliteit ook niet optimaal was en het claims regende bij de importeur van British Leyland. De Dolomite was dan ook een van de laatste der Mohanikanen, want na dit model hield het merk in 1984 op te bestaan, maar dat terzijde. Het slimme van Triumph was dat zij haar modellen veelal liet ontwerpen door Italiaanse designers en zo ook deze Dolomite die getekend werd door Giovanni Michelotti, waardoor er een fraai design ontstond. Korte neus, slanke taille, grappige knik in de raamstijl van het achterportier met daarnaast een zwart vinyl accent, een beetje overkapte achterruit, een strakke achterkant en voldoende chroom. Typisch Engels was het povere benzinedopje zonder sleutelslot. Iets dat blijkbaar in die tijd nog kon, net als het touwtje uit de brievenbus. Het interieur zag er eveneens typisch Engels uit, althans in mijn ogen. Warm houten dashboard dat doorgetrokken werd over de portierranden. Het typisch Engelse aspect vond ik de slordigheid in afwerking, zoals de zichtbare schroefjes, scharnieren en draden achter de verwarmingsschuiven. Achter het sportieve, driespakige stuur waren twee mooie grote Smiths klokken bevestigd voor de snelheidsmeter en de toerenteller, met nog drie kleinere klokjes voor benzine, olie- en temperatuurmeters. Het meest opvallend en typerend voor dit model was de ronde klok met daarin in partjes verdeeld de diverse waarschuwingslampjes. Grappig was dat deze Dolomite ook nog de traditionele tochtraampjes had met de traditionele, inbraakgevoelige drukknopsluiting. In het midden de korte versnellingspook, ook van hout voorzien, die een wat vreemd schakelpatroon had voor de achteruit: knop optillen, naar rechts en omhoog naast de drie. Rijden met deze Dolomite was een actieve bezigheid. De zit was redelijk hoog en het verstelbare stuur lag een beetje plat, waardoor je wat rechtop zat. De versnellingsbak liet zich makkelijk bedienen, waarbij je, zeg maar, een korte ‘1’ had en een lange ‘2’ en de Britse 4-cilinder motor met twee carburateurs gaf echt een levend gevoel met zijn rauwe en raspende geluid. In de sportwereld had de Dolomite Sprint met zijn 125 pk al naam gemaakt en dat sportieve imago straalde ook af op de Dolomite met zijn 4-cilinder, 1854 cc en 91 pk. Ik zei het al, de Triumph Dolomite was een van de laatste der Mohanikanen in de Britse auto-industrie die in die jaren met vele stakingen kampte, waardoor er gewoon slechte producten geleverd werden en er verliezen geleden werden. De Dolomite zou in 1977 vervangen worden door een nieuw model, maar dat project werd in 1975 door geldgebrek stopgezet. Er was zelfs geen geld voor een facelift. Niet lang daarna viel het doek. Zóóóóó jammer!