Austin Healey 3000 Mk III

Grappig, in voorbije jaren maakten automerken auto’s die zij mooi vonden en werden ze niet geremd door windtunneluitkomsten, benzineverbruik of een noodzakelijk familiegezicht. Auto’s leken dan ook niet op elkaar en waren vaak karaktervolle resultaten vanaf een eigenzinnige tekentafel.

In dat opzicht is de autowereld toch wel flink veranderd, want het lijkt nu soms wel een eenheidsworst. Neem nu de Austin Healey 3000 Mk III. Ergens in de jaren vijftig is er iemand geweest die met een blank vel papier achter de tekentafel is gaan zitten en deze karaktervolle 2+2 sportwagen heeft getekend. Gewoon omdat hij dat mooi vond. Dit gebeurde in opdracht van Dan Healey, die zo slim was om voor dit model Austin-onderdelen te gebruiken, zoals de motor uit het model Westminster. De auto werd op de London Motor Show geshowd en de toenmalige directeur van BMC, vond dit zo’n mooi model dat er een samenwerking ontstond en de Austin Healey was geboren. Het werd een waar verkoopsucces en nog steeds kennen wij hem als een op niets gelijkend, Brits icoon dat nog nooit van een windtunnel gehoord heeft. In Den Haag heb ik hem nooit in de showroom zien staan, maar wel bij Garage Poot aan de Lammenschansweg, in Leiden en heb er zelfs in gezeten. Vóór mij ligt de folder die ik toen heb meegenomen, ergens begin jaren zestig. Een auto die in 1963 16.700 gulden kostte en waarvoor je nu zo’n 50.000 tot 80.000 euro moet neertellen. Ik denk dat elke 50-plusser dit iconische model wel kent. Lange neus, imponerend front, mooie glooiende aflopende zijlijn en een korte kont, én natuurlijk prachtige chromen spaakwielen. Een crime natuurlijk om die schoon te houden. En dan dat interieur, een genot om naar te kijken: twee kuipstoeltjes voorin, waarvan je alleen de rugleuning naar voren kon klappen om achterin plaats te kunnen nemen op twee kuipvormige zitjes. Nou ja zitjes – ruimte voor twee peuters – dat hadden ze zelf ook wel in de gaten, want het rugkussen van deze zitplaatsen was zodanig scharnierend opgehangen dat als je hem neerklapte er extra bagageruimte werd verkregen. Het dashboard, voorzien van mooi wannotenhout, was zodanig slim ontworpen dat het linker en het rechter gedeelte naast het middenconsole, eenvoudig verwisselbaar waren voor uitvoeringen met het stuur links of rechts. Het stuur was drie-spakig en stond loodrecht voor de bestuurder, die sowieso al weinig ruimte had tussen rugleuning en stuur. De kap was met twee haken makkelijk te ontgrendelen en eenvoudig naar achteren te vouwen. Onder de motorkap een potente 6-cilinder met 2912 cc en 150 pk die een topsnelheid van 200 kilometer mogelijk maakte. Rijden met de Austin Healey was echt hard werken: geen stuurbekrachtiging, geen rembekrachtiging, zwaar te bedienen pedalen, kortom echt autorijden dus. Tegenwoordig zijn we gewend dat er van alles standaard op zit, maar toen was er nog een optielijst voor een verstelbare stuurkolom, sigarenaansteker, buitenspiegel, mistlamp, kachel en ontmister, afsluitbare benzinedop, overdrive, bagagerek, radio, spaakwielen en bekleding van echt leer tegen bijbetaling. Wat een beauty!