Milkbar Fiorino

Op de Herengracht bevond zich koffie- en milkbar Fiorino. Het was na Tocci de eerste echte koffie/milkbar van Den Haag. Men schonk er echte espresso, cappuccino en milkshakes. Nu lijkt dat heel gewoon, maar in de vroege jaren zestig van de vorige eeuw waren espresso en cappuccino heel bijzonder. In Fiorino stond zowel een grote als een kleine jukebox. Het meest gekozen nummer op beide jukeboxen was Tell me van The Rolling Stones, wat letterlijk grijs werd gedraaid. Vaak hoorden jongelui in Fiorino een nummer voor het eerst, waarna zij de single aanschaften bij Muzam in de Boekhorststraat of Radio Bolland aan de Stationsweg. Bij Bolland kon je overigens in het weekeinde voor vier gulden een single halen uit de automaat die aan de gevel hing. Fiorino was jarenlang zeer gewild bij het jeugdig publiek, dat met name bestond uit Puch rijdende Wildhoef Kikkers en hun vrouwelijke aanhang. Ook was het een pleisterplaats voor vechtlustige jeugdgroepen. Bullen-groepen, waaronder de Plu, hadden in de gaten dat vooral op zaterdagmiddag extreem veel Kikkers op de Herengracht aanwezig waren, wat voor hen aanleiding was om ook te komen en lekker te matten. Eigenaar Sjef Buutveld en zijn vriendin ‘Zwarte Ellen’ regeerden met strakke hand en met Elsje en ‘Mooie Kees’ achter de bar wisten ze het vaak rustig te houden. Vaste gasten waren de kunstenaars Andreas en Paulus, die er met hun heel lange haar en baarden uitzagen als apostelen. Baarden waren in die tijd nog niet heel gangbaar. Milkbar Fiorino was vaak zo drukbezocht dat je lang in de rij moest staan om binnen te komen. Dat hield ook in dat het trottoir van de Herengracht compleet geblokkeerd was met geparkeerde Puchs. Er was altijd veel politie aanwezig in een poging alles in goede banen te leiden. Tot de politie er blijkbaar genoeg van had; de Puchs werden massaal in beslag genomen, op vrachtwagens geladen en afgevoerd naar het politiebureau. Daar kon je (lees: je ouders) je Puch tegen betaling van een fikse bekeuring terugkrijgen. De politie was zo vriendelijk om de Puchs meteen aan een keuring te onderwerpen, waarbij er altijd wel iets werd gevonden: te veel herrie, het stuur te hoog, een lek potje, opgevoerd enz. Ook dit liep voor de ouders vaak aardig in de papieren. In de vroege jaren zestig was Fiorino een waar monument en begrip in Den Haag. (Met toestemming een stukje geleend uit ‘Fuiven en Kuiven’ van Leo van der Velde, 1997).